Bir yirmi dört kasım sabahı
Sınıfımda bir telaş, bir koşturmaca
Meğer öğretmenler günüymüş
Gülümseyiverdim pek de önemli diye
Oldum olası karşıydım bu günlere
Değer verilmeyen değer adıydı onlar
Semanın çiçekleri için farklıydı ama
Öğretmen bir münteha
Bir nimet
Bir ekmekti
Bu yüzden dökmüşlerdi avucundakileri
Sunmuşlardı “altın tas içinde” hediyelerin en güzelini
Yalnız biri vardı ama
Hani saçları sarı, ezelden mavi gözlü
Hani sükûtu dehliz, gülüşü mermi olan
Mahzun bir bakışla bakıyordu bana
Anlamıştım, yaklaşınca yanına
Öğretmenim diyebildi ancak
Eğer olsaydı elimde dünyanın bütün çiçeklerini
Hediyelerin en güzelini sunardım sana
Ey aydınlığın habercisi güneş yüzlü çocuk
Sen bana dünyanın en güzel hediyesini
Sevgiyi ve gözyaşını verdin
Yoksa yapılır mıydı bu gergef
Bu Kaf Dağından ağır mesele
Sen bir güne hapsedilemez bir günle anlatılamazsın
Seni her asır her ömür besteler
Yağmur gibisin yağarsın gönüllere
Açılır senin aydınlığında kapkaranlık geceler
Tohumun toprakta çürüyüp kalsa da
Çığlığın su dibinde sessiz olsa da
Yaktığın karanlıkta bir mum olsa da
Ötelere uzanan yolcunun yoludur öğretmen
Aşkın ve sevginin adıdır öğretmen
